هر کوچه و هر خانه‌ای از عطر، چو باغی‌ست           در سینهٔ هر اهل دل و دلشده داغی‌ست
آویخته بر سر درِ هر خانه چراغی‌ست           بر هر لبی از موعد و موعود، سراغی‌ست

از شوق، همه رو به سوی میکده دارند
یاری ز سفـر، سوی وطـن آمده دارند
کی یـار سـفـر کـردهٔ مـا از سـفـر آیـد           بعد از شبِ دیجـورِ محـبان، سحـر آید
از بـاب صفـا، قـبلـهٔ مـا کی به در آیـد           بی بال و پـران را پر و بـالی دگـر آید

کی پرده گـشاید ز رخ آن روی گشاده
کز رخ کند از اسب، دو صد شاه پیاده
تو در پی خود، قـافـله در قـافـله داری           در سلسلهٔ زلف، دو صد سلـسله داری
با آن‌که خود از منتـظرانت گـله داری           سوگـند به آن اشک که در نافـله داری

با یک نگه خود مس ما را تو طلا کن
آن چشم که روی تو ببـیند تو عطا کن
ای گـمـشـدهٔ مـردم عـالـم به کـجـایـی؟           کی از مه رخـسارهٔ خود پرده گشایی؟
ما ریـزه‌خـوریم و تـو ولی‌نعـمت مایی           هر جـمعه هـمه چـشم به راهـیم بیـایی

یک پـرتـو از آن چـاردهم لـمعـه نیامد
بیش از ده و یک قرن شد، آن جمعه نیامد
بشکسته ببین سنگ گنه بال و پر از ما           کس نیست در این قافله، وامانده‌تر از ما
ما بی‌خـبریم از تـو و تو با خـبر از ما           ما منتظِر و خونْ دلت ای منتظَر از ما

ما شب‌زده‌ایم و تو همان صبح سپیدی
تـنهـا تو پـناهی، تو نـویدی، تو امیدی
عـشــق ابــدی و ازلــی بـا تـو بـیــایـد           شـادی ز جهـان رفـته، ولی با تو بیاید
آرامـش بـیـن‌الــمـلـلـی بـا تــو بـیــایــد           ای عِـدلِ عـلی! عَـدلِ عـلی با تو بیاید

عمری‌ست که در بوتهٔ عشقت به‌گدازیم
هر کس به کسی نازد و ما هم به تو نازیم
هرچند که ما بهره‌ور از فیض حضوریم           داریم حـضور تو و مشـتـاق ظـهـوریم
نـزدیک تو بر مایی و مائیم که دوریم           بـا دیـدهٔ آلـوده چه بـیـنـیـم؟ که کـوریـم

در کوه و بیابان ز چه رو دربه دری تو؟
هـم منـتـظـِر مایی و هم منـتـظَـری تو